www.chataczarownic.fora.pl

Pinda

Poczucie winy to nadmierny potencjał w czystej postaci. Rzecz w tym, że w przyrodzie
nie istnieją takie pojęcia jak „dobrze" czy „źle". Zarówno dobre jaki i złe czyny są dla sił
równoważących ekwiwalentne. Równowaga przywracana jest w każdym przypadku, gdy
pojawia się nadmierny potencjał. Postąpiłeś źle, uświadomiłeś to sobie, zaznałeś poczucia
winy (należy mi się kara] - wy wołałeś potencjał. Postąpiłeś dobrze, uświadomiłeś to
sobie, poczułeś się dumny (należy mi się nagroda) - również wywołałeś potencjał. Siły
równoważące nie mają pojęcia, za co należy karać lub nagradzać. One jedynie likwidują
powstałe niejednorodności w polu energetycznym.
Ceną za poczucie winy zawsze będzie wymierzenie kary w tej czy innej postaci. Jeśli
zaś poczucie winy nie występuje, kara również może nie zostać wymierzona. Niestety,
poczucie dumy z powodu dobrego postępku także pociągnie za sobą wymierzenie kary, a
nie nagrodę. Przecież siły równoważące muszą usunąć nadmierny potencjał dumy, a
nagroda tylko by go nasiliła.
Wymuszone poczucie winy, czyli wniesione z zewnątrz przez „prawych" ludzi, rodzi
potencjał podniesiony do kwadratu, ponieważ człowieka i tak dręczy sumienie, a tu
jeszcze spada na niego gniew sprawiedliwych. I w końcu nieuzasadnione poczucie winy,
związane z wrodzoną skłonnością do bycia odpowiedzialnym za wszystko, stwarza
najwyższy nadmierny potencjał. W takim wypadku nie należy w ogóle odczuwać wy-
rzutów sumienia - przecież przyczyna jest po prostu zmyślona. Kompleks winy może
solidnie zatruć życie, ponieważ człowiek bezustannie poddany jest działaniu sił
równoważących, czyli wszelkim karom za wyimaginowane winy.
Oto dlaczego funkcjonuje powiedzonko: „Bezczelność to drugie szczęście". Zazwyczaj
siły równoważące nie ruszają ludzi, których nie dręczą wyrzuty sumienia. A przecież tak
by się chciało, by Bóg karał złoczyńców. Zdawałoby się, że sprawiedliwość powinna
tryumfować, a zło musi być ukarane. Jednak przyrodzie nieznane jest poczucie
sprawiedliwości, mimo że brzmi to boleśnie. Przeciwnie, na porządnych ludzi z wrodzo-
nym poczuciem winy wciąż spadają kolejne nieszczęścia, a niegodziwym i cynicznym
złoczyńcom często towarzyszy nie tylko bezkarność, ale też sukces.
Poczucie winy nieuchronnie rodzi scenariusz wymierzenia kary, przy czym dzieje się to
bez wiedzy Twojej świadomości. Zgodnie z tym scenariuszem podświadomość
doprowadzi Cię do kary. W najlepszym razie pokaleczysz się lub odniesiesz lekkie rany,
albo pojawią się jakieś problemy. W najgorszym – może mieć miejsce nieszczęśliwy
wypadek z poważnymi konsekwencjami. Oto do czego prowadzi poczucie winy. Niesie
ono w sobie tylko zniszczenie i nie ma w nim niczego pożytecznego czy budującego. Nie
ma sensu męczyć się poczuciem winy-to w niczym nie pomoże. Lepiej postępować tak,
by potem nie mieć wyrzutów. A jeśli już się zdarzyło, że coś zrobiłeś nie tak, to wiedz, że
bezsensowne i próżne męki nikomu na dobre nie wyjdą.

Aga_w_Chmurach

Zbrodnia i kara to nie moja działka, sama tego nie uznaję, ale nie z powodu praw przyrody.
Poczucie winy jakbyśmy nad tym nie pracowali gdzieś tam zawsze się pojawi, stąd konieczność w pierwszej kolejności wybaczenia samemu sobie.

Ponieważ jesteśmy tylko ludźmi, nie ma opcji, aby uniknąć sytuacji w której jest podstawa do powstania wyrzutów i bzdurna jest porada by zawsze tak postępować, by nie miały szans się pojawić, a skoro tak, to jedyną szansą na pełnię szczęscia jest bycie zadowolonym z siebie skurwielem - wg tej teorii.
Cóż dla mnie świat to duch, więc takie wytłumaczenie szkodliwości poczucia winy do mnie nie przemawia, chociaż zgadzam się, że jest ono szkodliwe.